คำว่า ' genius ' ( N )
มีความหมายในภาษาไทยว่า อัจฉริยะ
คำศัพท์อื่นๆที่มีความหมายเหมือนกัน : คนเก่ง, คนหลักแหลม, คนมีความสามารถพิเศษ, คนมีพรสวรรค์
คำที่คล้ายกัน : sage; scholar; prodigy; virtuoso
คำตรงกันข้าม : idiot
คำนิยามในภาษาอังกฤษ (definition) :
[n.] A good or evil spirit, or demon, supposed by the ancients to preside over a man's destiny in life; a tutelary deity; a supernatural being; a spirit, good or bad. Cf. Jinnee.
[n.] The peculiar structure of mind with whoch each individual is endowed by nature; that disposition or aptitude of mind which is peculiar to each man, and which qualifies him for certain kinds of action or special success in any pursuit; special taste, inclination, or disposition; as, a genius for history, for poetry, or painting.
[n.] Peculiar character; animating spirit, as of a nation, a religion, a language.
[n.] Distinguished mental superiority; uncommon intellectual power; especially, superior power of invention or origination of any kind, or of forming new combinations; as, a man of genius.
[n.] A man endowed with uncommon vigor of mind; a man of superior intellectual faculties; as, Shakespeare was a rare genius.